Wednesday, April 22, 2009
7
വിലാസിനീ, നീ എന്നോടു പൊറുക്കുക. നിന്നെ ഉള്ക്കൊള്ളാന് ഞാന് ഇനി എത്രമാത്രം വളരേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.നിനക്കറിയാമല്ലോ ഞാന് എന്നിലേക്ക് എത്രമാത്രം ഉള്വലിഞ്ഞവനാണെന്ന്.ആളുകളെ, ലോകത്തെ ഞാന് എത്രമാത്രം ഭയക്കുന്നുവെന്ന്. നിന്നോടൊപ്പം നടക്കുമ്പോള് കുട്ടിക്കാലത്ത് അമ്മയോടൊപ്പം നടക്കുമ്പോഴുണ്ടായ അതേ ഭയം ഞാന് അനുഭവിച്ചു.അമ്മ എന്റെ കൈപിടിച്ച് നടക്കുമ്പോള് എതിരെവരുന്ന ആളുകളുടെ കണ്ണിലാണ് ഞാന് അമ്മയെ കണ്ടത്, എന്നെക്കണ്ടത്.ആളുകള് നിന്റെ തടിച്ച മുലകളിലേക്ക് തുറിച്ചുനോക്കുമ്പോള് ഞാന് വലിഞ്ഞുമുറുകി പൊട്ടേണ്ടതായിരുന്നു.നീ എന്റെ ആരുമല്ല,നിന്റെമേല് എനിക്കൊന്നുമില്ല,എന്നൊക്കെ ഞാന് എന്നെത്തന്നെ വിശ്വസിപ്പിക്കന് ശ്രമിച്ചു.എന്റെ അധികാരം എന്റെ ഭയമായിരുന്നുവെന്ന് എന്നെങ്കിലും നീ തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നുവെങ്കില്,എന്റെ ഭയത്തിന് നീ അഭയമായി മാറിയിരുന്നുവെങ്കില് , വിലാസിനീ നമ്മെ സമര്ഥമായി ഒളിപ്പിക്കാന് നം വെറുതെ കലഹിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോള് , എന്നെങ്കിലുമൊരിക്കല് നമ്മെ വെളിപ്പെടുത്താനുള്ള ധൈര്യം നമ്മിലാരെങ്കിലും കാണിച്ചിരുന്നെങ്കില് ..
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
എത്ര നാള് ഇങ്ങനെ ഒളിച്ചും പാത്തും ...!!!
ReplyDelete